Salamat at Paalam

By: Juliene Nicole Cabatic

Salamat.
Salamat sa mga araw na kahit hindi tayo, ay naranasan kong maging kampante sa piling mo.
Salamat.
Salamat sa mga oras na pinaparamdam mo saking hindi ako nagiisa, kahit ang sakit sakit na.
Salamat sa mga abiso mo sakin tungkol sa kaibigan, pamilya, at kung ano ano pa—
Bakit hindi mo ko abisuhan tungkol sa "tayong dalawa"?

Oo nga pala, sino nga ba naman ako para maghangad
ng isang bagay na ipinagkakait ko sa iba?
Sa isang bagay na paulit ulit kong tinanggihan pag nagmumula sa iba—at hindi sayo.

Sayo na paulit ulit kong inaasahan.
Sayo na nakadepende ang aking kaligayahan.
Sayo, sa atin, sa tayong dalawa.
Sa tayong dalawa na hanggang imahinasyon ko lang pala talaga.

Hindi na ko nagpaka Maria Clara nung umamin ako sayo
Ngunit ano ang sabi mo? "Mas masaya tayo ng ganito"
Hindi ko na pinilit, dahil ayoko nang makasakit
Mas mabuti na siguro na ako yung nasasaktan kesa sa mga taong wala namang kinalaman sa "tayo"

Sa "tayong dalawa" na lagi kong pinipinta sa aking isip, sa aking puso.
Sa "tayong dalawa" na nagbibigay saysay sa magulo at napakadilim kong buhay.
Sa "tayong dalawa" na nakakapagpaniwala sakin na masakit umasa.
Sa "tayong dalawa" na unti-unting sumira sa aking mga pangarap.

Pasensya.
Pasensya na dahil ginawa kitang mundo at hindi na tao.
Pasenya dahil ibinuhos ko ang buong buhay ko para lang ikaw ay mabuo.
Pasensya dahil hindi ko na kayang ipaglaban ang pagmamahal ko sayo at pasensya,
kung susuko na ko sa labanang ito.

Hindi ko lubos inasahan na darating tayo sa puntong ito.
Ikaw, ako, ngunit walang "tayo"
Ikaw,
Ako,
na bumuo at sumira sa buhay ko.
Tayo na hindi maaaring mangyari.
Tayong nawala na nang pagasa.
Ako na binubuo ang sarili ng wala ka,
Ako na kinukumbinse ang sarili araw araw na okay na,
at Ikaw.

Ikaw na hindi iniinda ang sakit.
Ikaw,

ikaw na masaya na sa piling ng iba.